عرق ریزان تراش اراده ی ناب

(پیش خوانش:  تمامی نوشته های احتمالی تازه، در ادامه ی همین پست خواهند آمد. می توانید آخر همین پست را هم ببینید.)

الف : عرق ریزان تراش اراده ی ناب

                            معجزه كن معجزه كن / كه معجزه / تنها / دستكار توست / اگر دادگر باشي ...
                                                                             شاملوي بزرگ – ترانه هاي كوچك غربت

                 طنین صدای تو چیز کمی نیست ، خاصه آن که با صدای دریا یکی شده باشد :
                                                                                          " برای خاطر خود گندم "

۱

خطي بر كاغذي " مچاله مچوله "
پسندیدی
هنوز
نشان هایی از زیبایی
پابرجا بود
حالا
خاکستری بر موج دریا
هنوز ...

۲

حضورش
هدیه ی پیشاپیشی بود از الهه ی شرافت
برای قطع راهی که پاهایت می رفت
-
:
"شفق قطبی* "
- 

ورنه تو
کی در کنارش بودی ؟

۳

دير فهميدم
ظلمي كه بر غزل صفر
- يا به روايت درست ، يك ! -
رفته است
كه در آن
زير نگاه تو
آفريده مي شدم
بي آن كه بدانم

دير اما سرانجام
چشماني بازتر
تا رويشي ديگر ...

۴

در لحظه لحظه ي اين سيگارها
صدای ات را
- گويي كه براي بار اول -
مزمزه خواهم كرد و
خواهم نوشيد

همين كه برخيزم
و نامت را غرق " دوستت دارم " كنم
بر مي گردم به جرعه ي اول و
تشنگي ابدي
به آن جمعه ي آخر آبان

۵

سر بر حضور ناياب تو گريستن
و امر از چشمه ي مهر صداي تو بردن
در زدودن اشك
وقتي كه با طنين نام من مي جوشد

- همه ي اينها بس است
تا شكوه سعادتي يكتا را
در شوره زار ميان شروع و پايان
جاري كند -

براي امشب ولي
بگذار ادامه اش دهم
تا دريا
كه بيش از گامي فاصله ام نيست
همان گونه كه تو حرفي

سر بر حضور ناب تو گريستن را
بگذار امشب ادامه دهم ...

۶

و نيز اعدادي را
تقديس كرده اي
با دستي كه بر سرشان كشيده اي

- مثلا" همين ۲۹ يا ۳ ، ۷ ، ۱۲ ، ...
كه هريك بستر جوشش صدا
يا طلوع غزلي
از بي نهايت زيبايي تو بوده اند -

و حالا با مزمزه ي خاطره ي توست
كه چشم مي بندند
و غيبت ناگزير نوبت شان را
تاب مي آورند

اعدادي كه تو
تقديس شان كرده اي ...

۷ 

صبح خیلی زود بیدارم می کنی
با عهدی بر دوش
از برابر آینه ات می گذرم
و از درگاه دفترهای شعر
عبورم می دهی

دستم از گرمای دستت گرم
در کنارم راه می آیی
تا از کمرکش کوهی بالا بروم
که گام و خیال "پدربزرگ" ها را
به آن راه نیست
که راه
"کج راه" نیست

مثل مادری مراقب
که کودکش را مجهز و آماده
به صحرا می فرستد
هیچ نمانده
که نبخشیده باشی

جا پایم را
بر صخره های سپری شده
نشان می دهی
پیش تر می روم
و ذهنم پرواز می کند
به آن جا که تو با لبخند
از روبرویم طلوع کردی ...

..........................................................................................................................................

* توضیحاتی چند در مورد شفق قطبی را می توانید در اینجا بخوانید .

پ.ن : شعرهاي بالا را در دو فايل صوتي جداگانه – با موسيقي پس زمينه ي " آرامتر از دريا "ي مجيد انتظامي که محتملا" باعث خواهد شد تا دانلودتان تماما" بی ثمر نباشد ! – مي توانيد از اينجا (فايل شماره 1 ) و از اينجا (فايل شماره 2 ) بشنويد . اين بدآموزي هم ، از سهيل فرا گرفته شد كه حتما" پروردگار بابت آن عذابي اليم اعمال خواهد كرد !

---

ما بعد التحریر ! - پیش خوانش ! : جماعت می روند ساعت ها کنار دریا می نشینند ، به دریا زل می زنند و بعد ، "دریائی" می نویسند . ما هم از اینجا خیالات فرمودیم ! حاصل را هم ، می توانید از اینجا دانلود کنید و بشنوید .

                                                        شکوه و شرافت سرشار این یک شب هم ، پیشکش ِ چراغ اشک ها و چشم هات

۱

از پدرم کویر
با دعوا و مرافعه قهر کردم
می گفت :
هیچ راهی نیست
آنها و ما مثل آب و آتش ایم !

از دختر دریا که دل ببرم
- اگر چه سببی -
خویشاوند دریا خواهم شد !

۲

نامت را
- میلاد مهر
در اولین شب زمستان -
سپردم به دریا
آن نام در باد شعله ورت را
یادت هست ؟

سمفونی باد بیقرار و
موج بر افروخته
در خواندن ات
حالا شنیدن دارد !

۳

و باز به هزارتوی اعداد می لغزم
و گیر " ۱۲ " می افتم
و آن " ۱۲ تائی " که ...

دام چشمم را که رد می کنم
و از "ماههای سال" که باز می گذرم
در ماهگرد عشق اول / غزل یک می ایستم
همین نبود ؟!

مثل حکایت زندانی و روزهای ملاقات
دست و پاگیر شده اند این اعداد
باید همه شان را به دریا بریزم !
و با جانی لبالب از حضور هر لحظه ی تو
پا بر لب و
لب بر دل دریا بگذارم

...........................................................................................................................................

پ.ن : ( جانم سرشار از توست / و هر ذره ي بيقرار چشمانم ، لبريز بي توئي / تا از ميله هاي اعداد پیشین بگذريم  / براي خلق شاهكاري و شبي /  و بدين گونه است كه اعداد / جان مي يابند و تقديس مي شوند . ) و این آهنگ ها و ترانه ها هم بخشی از شنیدنی های این روزهای من اند . برای دانلود هر ترانه روی آن کلیک کنید .

۰ . از موج تا موج ( بی کلام ) - مجید انتظامی
۱ . خواب در بیداری - فرهاد
۲ . gipsy kings - (amor mio) ritmo de le noche
۳ . خاكستري - ابي
۴ . سرگشته ( تو اي پري كجايي ) - قوامي
۵ . عطر تو - ابي
۶ . غوغاي ستارگان - شكيلا
۷ . زنجيري - فرهاد 

...........................................................................................................................................

سفر مرگ مترجم (شعری از سارا تیسدیل) - عباس معروفی
نقشی از صراحت پرجرات بود - ابراهیم گلستان

مردی که محکوم به شکست بود - داریوش آشوری
 روز آخر به روایت بهرام بیضایی (30 فروردین و 58 امین سالروز خاموشی هدایت)

یادگاری : سیزده - احمدرضا احمدی
ساعدی به پاریس رفت که بمیرد - ایرج ادیب زاده

یادگاری : هشت - احمدرضا احمدی
غلامحسین ساعدی ، آخرین روزها در پاریس - مهستی شاهرخی

زندگی و آثار والتر بنیامین
و او که حق اش نبود - میثم یوسفی

آخرین اتوبوس شب - حسین محمدی
دهم ارديبهشت روز پرستار گرامي باد - حامد مقبلي

زرد و قرمز ( بيرحمي زمان ) - شاهكاري از مانا نيستاني
يك مايه در دو مقام ( دلم كپك زده آه ...) - احمد شاملو

---

ب : از پی صدای ات ... در ستایش "زندگی"  

۱                                                                    

از رقص ناتمام موها بر آب
با جامه هایی خیس
از آغوش دریا می آیم
با خاطره ی سه بوسه ی سوزان بر دل اش
و دستی خالی از شاه ماهی در لحظه ی آخر ؛
حیرتی تازه از خیرگی در شکوه چشم انداز تو
- با چشم هایی که تو آفریده ای -
با یقینی عظیم تر به اعجاز نام تو می آیم

دریا واره ام
با موج های سهمگین حضور و غیاب ات ؛
و در پی صید شاه ماهی لغزان
- به سلامتی ات ! -
صحرا
بدل به دریا خواهد شد

                                                                             ۸۸.۲.۱۵

 ۲

وقتی که بیداری ام
اینگونه در مشت های توست
باور نمی کنم که در خواب های ام نباشی گل من !
بیدار که می شوم
چیزی یادم نیست
ولی عطر حضورت را حس می کنم
که به سرعت پراکنده می شود

بی خبر می آیی و می روی ؟!

۳

و حالا سلام جان می دهد
تا همراه "نام دیگر"ت به زبان آید
در اول و آخر شنیدن و دیدن
اصلا" سلام طلا می شود
وقتی که در کنار کیمیای نام تو باشد

و چه طعمی
چه طعمی دارد این "نام / سلام" پایانی !

۴

در به در دنبال نام درخورت بودم
و عاقبت پیدای اش کردم

"دو"باره بیا
تا شاعر تو
"دو"باره درخور عشق تو - آن هم عشق اول تو - شود
- دوباره می نویسم ای جان ات عطوفت بی دریغ ! -
"دو"باره بیا
تا "دو"باره خورشید حقیقت
از دل شب زاده شود
و این بار بی غروب بماند :

شایسته ی عاشقی کشیدن های تو بوده ام
شیر دختر بختیاری !

۵

                                                                                                            باشی یا نباشی اهواز بوی تو را دارد ، جان من نیز:
                                                                                                                                   به احترام گریه های تو و من 

با سینه ای پر از عطر تو
بر نیمکت " ریور ساید "
سر بر زانوی تو
با چشمانی بی قرار و سرخ
- و ماه اگر باشد
از این همه زیبایی
دوباره چشم اش گرد خواهد شد ! - 

آهنگ خاص دلگرفتگی های تو را
سوت می زنم
و جام ام را
به سلامتی تو می نوشم
که آنگونه عاشق من بودی

                                                                              ۸۸.۳.۱۵ 

۶

مسافرانی که از شمال آمده اند
خبر از بیدارخوابی ممتد دریا می دهند

تقصیر از من نیست :
رنگین کمان خنده های تو را
و شور گفتگوهامان را
به امانت سپردم به امواج و
پس ام ندادند

۷

حروف خوشبخت نام من
با دستخط تو

- ببخشید آقا !
سفارش سنگ مزار
کجا زودتر آماده می شود ؟!

۸

سیاهی چشم تو را دیدند و
سرمه را آفریدند

با چشم های سرمه ایت
چه خواهند کرد ؟!

۹

ثبت تصویر درشت چشمان اش
بر پرده ی ذهن
مغلوب وسوسه شدی
خیره ماندی
و چشم و ذهن ات
هر دو سوختند 

خوش اقبالي و استثنا نمی شناسد
سوزان ترين خورشید جنوب است و
با عکس شدن بیگانه ...
نگفته بودم ؟!

                                                                             ۸۸.۵.۱۵

۱۰

سر بر حضور عزیز صدای ات
بی صدا
آنقدر گریه کردم
که امواج رادیویی هم
خیس اشک شدند ! 

مست شادی ام شادی ! :
چشم ام گریه می کند
بی آن که واژه های ام تر شوند و
تو بفهمی !

۱۱

و آن اکالیپتوس "سرشکسته"ی پیش روی "رشد"
- یا "سربریده" بود نمی دانم -
آنقدر به بالای بلند تو نگاه کرد
که از تنه اش جوانه ای
به سمت حضور بلندت رویید
و نه خشک و درخور اره
که درخور کنار تو بودن شد 

رو به قبله ی زیتون
باری دیگر
کنار تو ماندن را ابدی می کنم
هر از گاهی
نگاهکی که به پایین بیندازی
ابدیت مطلق خواهد شد

                                                                            ۸۸.۶.۱۵

۱۲

چه تصادف غریبی! رسیدن به قطعه ی ۱۲ و" آن ۱۲ تایی که ..."و آن هم اکنون : در آغاز غزل ها و به جبران از یاد رفتن ناخواسته ی زیبایی پنهان غزل ۱ و نیز بازآفرینی من بی آنکه ببینمت! چه تصادف الهام بخش و زیبایی!

"ZEITUN"

به باد بگو
از انتهای امتداد گلستان
به سمت زیتون بوزد 

به زلف تو
لب من
چشم ها دارد هنوز
و این تنها شاخه ای است
که امید شکفتن سرخ بوسه از آن می رود

                                                                           ۸۸.۷.۱۲

..........................................................................................................................................

پ.ن۱ :( نوشته های بالا را می توانید از اینجا (قسمت اول) و از اینجا (قسمت دوم) بشنوید ) 

آفتاب دیگری بی تو طلوع کرده است ؛ بی " گام در گام تو در راه فتح قله "ای چگونه شب اش کنم ؟ تاریکی و شب دیگری بی تو بر سرم آوار شده است ؛ بی " دست در دست تو در ساحل دریا قدم زدن " چگونه به صبح اش برسانم ؟
پهنای صورتی خیس از اشک ، چشمانی سرخ از گریه ، جانی شیارخورده و له و لورده ، سرگشته در عرصات هولناک بی" [...] "ئی ، هر لحظه و هر چیزی فریاد فقدان حضور توست ؛ نه ! می و افیون هیچ است و زمان نمی گذرد . می دانی ؟ هر چیزی هر چقدر هم سخت ، از بی توئی سخت تر نیست .
در دلتنگی گریه هایم آرام می شدم ، وقتی که رنگین کمان خنده هایت را می شنیدم و می نوشیدم . حالا هر زمان که خنده هایت را می شنوم گریه امانم نمی دهد .
چه حضور عظیم و خارق العاده و ناخودآگاه ای ! - هرگز تلاش نکرده ام تو را به این روزها بکشانم تا همه چیز را به نام تو تمام کنم ، هرگز ! - و چه سهمی در خلق شاهکار دوگانه داری ! : خوبی و عشق و شرف ، همه یکسر در تو حل شده اند ؛ همه یکسر " تو " شده اند . حالا تو نماد همه شان هستی . سپاس چشمان ات را و صدای ات را - که معجزه وار تنهایم نگذاشت - ، با غرور و فخر دوباره برایت می نویسم تا دوباره بدانم که : به دیدن و شنیدن و سرودن و پرستیدن ات می ارزید . 
هر روز شعری می نویسم ؛ نیستی تا کاغذ را بگیری و بلند بخوانی اش ؛ جز در سکوت چگونه می شود شعر " دوست داشتن "ات را سرود ؟

( و یادداشت ام را بر شعر آخرین اتوبوس شب ، می توانید از اینجا بخوانید . )

پ.ن ۲ : خسته ام و دلزده . شاید اگر الان در مملکت دیگری - مثلا" مملکت همینگوی - بودم وضع جور دیگری بود . ولی ظاهرا" چاره ای نیست ! باید با امکانات همین جا ساخت . و خسته ام از این همه نوشتن . خسته . کمی باید سکوت کرد . کمی باید خواند . آن هم در حد این شعر /شاهکار بهرامیان - که " سارا شعر "ش را تعطیل کرده است . روزگار غریب ! - بعد باید فکر کرد به آن همه پرده و این پرده ی نهایی و بعد باید سکوت کرد سکوت ! :

                                        قبله کمی متمايل به آن طرف
پیشنماز

آمد درست زير شبستان گل نشست
دربين آن جماعت مغرور شب پرست

يک تکه آفتاب نه يک تکه از بهشت...
حالا درست پشت سر من نشسته است

اين بيت مطلع غزلی عاشقانه نیست
اين چندمین رديف نمازی خيالی است

گلدسته اذان و من و های های های
الله اکبر و انا فی کل واد ... مست

سبحان من يميت و يحيی و لا اله
الا هو الذی اخذ العهد فی الست

(يک پرده باز پشت همين بيت مي کشيم
او فکر می کنيم در اين پرده مانده است)

..................................................

سارا سلام...اشهد ان لا اله... تو
با چشمهای سرمه ای...ان لا اله ...مست

دل می بری که...حی علی ...های های های
هر جا که هست پرتو روی حبيب هست

بالا بلند! عقد تو را با لبان من
آن شب مگر فرشته ای از آسمان نبست؟

باران جل جل شب خرداد توی پارک
مهرت همان شب..اشهدان..دردلم نشست

آن شب کبو .. (کبو).. کبوتری از بامتان پريد
نم نم نما (نما) نماز تو در بغض من شکست

سبحان من يميت و يحيـــــــــــــی و لا اله
الا هو الـــــــــــــذی اخذ العهــــد فی الست

سبحان رب هر چه دلم را ز من بريد
سبحان رب هر چه دلم را ز من گســــست

سبحان ربی الــ... من و سارا .. بحمده
سبحان ربی الــ ... من و سارا دلش شکست

سبحان ربی الــ... من و سارا به هم رسیــ...
سبحان تا به کی من و او دست روی دست؟

زخمم دوباره وا شد و اياک نستعين
تا اهدنا الــص... سرای تو راهی نمانده است

مغضوب اين جماعت پر های و هو شدم
افتادم از بهشــــــــــــت بر اين ارتفاع پست

                    * * *

(يک پرده باز بين من و او کشيده اند
سارا گمانم آن طرف پرده مانده است)

 پ.ن ۳: (سیاهی چشم تو را دیدند و / سرمه را آفريدند / ... / با چشم های سرمه ایت / چه خواهند کرد ؟!) : خوشحالم خوشحالم خوشحال . دوست دارم همین طور این کلمه را ادامه بدهم : خوشحال . خوشحالم خوشحالم خوشحال . ابتدا خبر سلامتی ات  بعد چشمه صدای ات برای من تشنه و حالا پناه آفتاب جنوب سوزان چشمان ات وقتی که با جانی سرشار از عطوفت بی دریغ به دیدارم می آیی و می آیم . به دیدار من خسته . حالا درست به اوج ام کشانده ای . حالا درست در اوج قله ها هستم . سعی می کنم همه ی این لحظه ها را نگهداری کنم پاسشان بدارم . اصلا " خوب است که دیگر نیمکت ریورسایدی درکار نیست چرا که ذره ذره ی جانم جایگاه حضور توست یادگار داغ چشمان تو را بر خود دارد . تنها افسوس ام از این است که جز رنج برایت شاید چیزی نداشته ام . ولی کاش شکوه لحظه ای لحظاتی را بدانی که در آن عشق مرگ را در هم می شکند و زندگی واقعی آغاز می شود . شکوه شاهکار را وقتی که خوبی بر بام می نشیند . حتما" می دانی . می دانم که پیشاپیش مرا بخشیده ای چرا که می دانستم و می دانم که ذات خوبی هرگز نمی تواند بد باشد . روح زلال آب هرگز نمی تواند برخلاف سرشت اش رفتار کند . این گل و لای را که هم ذهنم مخلوط می کرد به کناری می زنم . می دانم آخر از کجا آب می خورد . خوشحالم با این هدیه ی ابدی و ازلی که به من بخشیدی . یعنی سپاس ات می گویم . حالا همه چیز طعم عسل دارد . حالا چشمانم همیشه در خاطره ی چشمان عزیز تو بسته خواهد شد  همیشه همیشه همیشه .ممنونم ای روح زلال آب ! ممنونم !

 پ.ن ۴:  اهواز - ۱۵ دی ماه ۸۳ - کارون در غروب و دقایقی مانده به ساعت ۵ عصر :

---

ج : تا حتی به بار هزار ...

                                                         و در شهادت یک شمع
                                                                            راز منوری ست که آن را
                                                                            آن آخرین و آن کشیده ترین شعله خوب می داند
                                                                                                                                      فروغ

۱

از سجده ی دوم چشم های تو می آیم
- (و راه که می روم
سرم به سقف کوتاه آسمان می خورد !) -
بهتر بگویم :
از سجده ی دوم چشم های تو
ناخواسته برخاسته ام
ولی عطوفت ات چنان بی دریغ
آغشته ی دل و جان شده
که حتی به بار هزار
به سلامت
سلامت خواهم داد

چه رؤیایی !
سلام پایانی
آن هم در آغوش اولین مطلع تو
یا جایی هر چه نزدیک تر
به صدای نفس های ات

ترک دوباره ی تو ؟!
به رفتن ام نگاه کن :
اصلا" دارم بر می گردم ! 

۲

                                                         این همه کلمه را باید نگاهت کنم
                                                                                                                       امیر ناصری

آن همه نگاه سوخته را
چگونه می توانم
چگونه می شود به کلمه درآورد؟

                                                                         جمعه - ۸۸.۸.۲۹

۳

آنقدر / زیبا
به تو فکر کرده / شده بود
که از سال میلادش هم
پس تر رفته بود
( و رسیده بود
به روز نوصدای تو ... )

بیمار - ؟!لابد بیمار تو! -
جوانی ست ۲۶ ساله ...

۴

پنج سال تمام
و من هنوز می دوم
در پی آن ذهن تیز و
این پای گریز

من می رسم
و ناتمام از تو
تمام
در عمق چشمان ات پنهان
خواهم سوخت

۵                                                    

نوک انگشتان سحر آمیزت را می بویم
در این حروف عزیز
رد انگشتان مهرآمیزت را می بوسم؛
صورت ام داغ می شود
و موهای ام آتش می گیرند

حضورت را نمی خواهم پرنده ی من!
چرا نباید می دانستم
وقتی لبان شعله ور ِ ...
- وقتی لبانی شعله ور -
همچنان از پرستش تو می گوید
تو قطره قطره ذوب می شوی؟

 حاضر نشو گل و پرنده ی من!

                                                         برای شنبه ۸۳.۱۰.۱۲ و بیدارخوابی های ات

۶

در آتش زیتون
همه نور دیدند و
تو سوختی
تا در دل تاریکی
گم شوی ...

- پروردگار واژه فقط
نهایت معنی را می بیند -

خیره ی سیاهی می مانم ؛
ریشه ی چشمان ات
به برم می گیرد
و تو را هم اگر نبینم
بی توئی را خواهم دید!

                                                                         شنبه ۸۸.۱۰.۱۲

۷

نه! نالوکسان ...
به گمان ام رازی بوده
نه بنزودیازپین!
رازی بوده
در رازی
در چارچوب
و بازدم متراکم همچنان
در اتاق ها
و سرک صدای هنوز گام ها
از پله های سنگی
به بخش ها
به شش های مریض پس فاز تو!

به گمان ام
در چارچوب رازی
رازی بوده
در رازی

                                                                         سه شنبه ۸۸.۱۰.۱۵

۸

خدا
بهترین داور هم هست:
کشتن آن همه عروسک تو
- و آن عروسک سرباز جانشین -
و اجبار به اعتراف دروغ
حکمش چیست؟

تا همان جا بس است
زندگی!

۹

دست ِ خودم نیست:
چیزی هم اگر مانده باشد
بی خاصیت
گویی که از جان خالی ست

شنبه را اگر از هفته برداری
دیگر نه هفته هفته است و
نه باقی روزها نامی دارند

                                                                         شنبه ۸۸.۱۰.۱۹

۱۰

کدام از چهل فصل چشمان ات را
در قاب نگاه ام بکارم
که اگر ناگاهی - که خواهد آمد؟ -
تو را دیدم
بشناسمت؟

هر بار دیدن ات
چشم انداز ِ غریب ِ فصلی ست ناشناس
در هر "غزل"
آن قدر تازه بودی
که اگر رنگی از خنده
بر چشمان ات نمی پاشیدی
با تردیدی
از کنارت می گذشتم

بیهوده است
خیال ِ این که
نبینی ام
و بنوشمت!

۱۱

شعرهای ام
"به هم ریخته اند"
قدم می زنند
دلتنگی/ بغض/ گریه
مدام بیقرارند
و وقتی به اجبار و اکراه
یا ناگاه و ناآگاه
از سفیدی ِ کاغذ ِ پیش رو
رد می شوند
بودن شان
می شود آرزوی ِ نبودن
و رشک به آنهایی
که چشم ِ تو از رویشان رد شده است
و نمی دانند
که حرف ِ حرف حرف ِ خود ِ آنها
"سین" است و
سلام ِ هر روزه ی ِ چشم هات

۱۲

خیال ِ نسیم و
تن دادن ِ گیاه ِ خودرو
به شن باد ِ داغ

زلف ِ سیاه ِ ابر ِ تشنه ی ِ بارش
و نوشداروی ِ ننوشیده
- شاید هنوز نمرده بود؟ -

در هم تنیدن ِ باران و سبزی
پرسه ی ِ حسرت
در دوردست ِ های تنهایی و
شاخ و برگ ِ خشک

احتضار ِ ریشه!

                                                                         سه شنبه ۸۸.۱۰.۲۹   

۱۳

تقویم ِ تاریخ می گوید:
امروز مصادف است
با گریه های ِ بی وقفه ی ِ تو

تا شهر ِ رؤیایی تکریم ِ چشم های ِ تو
و رکوعی تمام قد
در برابر ِ زلف هات
جز گریه هیچ چیز
شایسته ی ِ همسفری نیست
این راه را
جز با گریه نمی توان تاب آورد:
با اشک هایی
که طعم چشم های ِ تو را دارند

                                                                         شنبه ۸۸.۱۱.۳ 

۱۴

همین نفسی که بی تو
دارد فرو ... رفت و
به آهی بدل خواهد شد
همین نفسی که سال ها...
انکار اگر نباشد
بی مهری به چشم های ِ توست
و همین نگاهی که غرق ِ آنها نیست؛

- حتی اگر شکوه ِ دوگانه یِ شاهکار
در پشت ِ سر باشد -؛

زیبایی ِ مهربانی
که چشیده که شد
هر طعم دیگری زهر است
وزمان هم
حتما" تو را ندیده است
که چنین آسوده
دارد نفس می کشد و
پیش می رود

و من وقیح نیستم ...

                                                                         چهارشنبه ۸۸.۱۱.۷

۱۵

حدّ ِ ما
لابد همین شمع ِ دوستی بوده است
همین صدای ِ دور
قناعت کن!

توفان های ِ خورشیدی وزید و
جز خود ِ عشق
چیزی به جا نمی ماند
جز خورشید

                                                                         دوشنبه ۸۸.۱۱.۱۲

۱۶

وقتی طلوع ِ تو
نمی توانسته جز از پی  ِاین شب باشد
خیال ِ نزیستن
دراین شب ِ وحشت بار
چه وحشتی دارد!
.
.
.
چه وحشتی دارد تصور ِ ندیدن ات
وقتی با خیال ِ تو
تا سال ها
کورسوی ِ ستارگان را
پرستیده باشم
.
.
.
حتّی اگر فقط دقایقی
چشم در چشم ِ تو مانده باشم
وساعت های ِ رنج آلود ِ سپس را
چشم بر ابر ِ سیاه دوخته
و فقط ثانیه ای
درخشش ِ غمبار ِ تو را دیده باشم
و در خیال ِ تلخ ِ گرما و نور ِ تو / بی من
وحسرت ِ مزمزه ی ِ نازنین ِ تو
در لحظه لحظه ی ِ روزی ابدی
تا همیشه
چشم بر چشمان ِ غایب ات بسته شود / می شود؛
چه وحشتی دارد تصور ِ هرگز ندیدن ِ تو
آفتاب ِ من!
آفتاب ِ من!

۱۷

" من آنقدر وقیح نیستم که ..."

فقط تو هستی
که اگر بخوانی - مانند ِ وقتی که می شنیدی ام -
واژه ها را
آغشته به اشک خواهی دید
و از ذهن ات خواهد گذشت که:
خب یه لحظه ننویس، آروم باش
آرام آرام
باقی ِ جمله را
تا نقطه ی پایان... به جای نوشتن
باگریه
خواهی زیست
می دانم!

                                                                         ۸۸.۱۱.۲۹

۱۸

                                                         برای ِ  برای ِ  پاره ی ِ  به هم چسبیده مان

آسمان که خالی باشد
غروری هم برای ِ شکستن نیست؛
شجاعت ِ "فریاد"ی
به نام ِ نازنین ِ تو
مرهمی شاید
بر غرور ِ زخمی ِ خدا باشد
و شکوه ِ زخم خورده ی ِ انسان و عشق
وقتی بر دار ِ صلیب ِ فریاد ِ تو
در پیچ و تاب ِ رنجی ابدی باشم؛
صلیب ِ دوری ات از بهشت ِ پرستش
به گناه ِ من

سهل انگاری ِ این همه نفس
به فریاد ها رسید و
در گلو شکستند
تا فریادی دیگر
این گریه های ِ ناگزیر بی هق هق و
زانوی ِدور ِ مادرانه ی ِ تو...

                                                                         ۸۸.۱۲.۴

۱۹

پس از چشیدن ِ چشم هات
کوری
وحشتی دارد
هزار برابر ِ تصور ِ هرگز ندیدن ِ تو

و این کوری ِ مادرزاد نیست
که شاید بتوان تاب آورد

                                                                         ۸۸.۱۲.۱۶

۲۰

روزگار ِ پیشا دیدار ِ تو
و بهانه تراشی برای ِ نماز
با قلبی غایب
و حواسی پرت! ...

نگاه ِ من
در امتداد ِ خود
پیش از کعبه
به سوی ِ شهر ِ تو می رسیده
و همان جا می مانده است

                                                                         ۸۹.۲.۱۵



۲۱


با زیبایی های یگانه ات
تو
کجایی؟
کنار تنهایی؟!
همراه می شوم
با تنهایی
شاید
آنجا ببینمت!


۲۲


بالاتر از سیاهی ابرهای چشمانت
رنگی نیست


 ۲۳


سال ها بعد
سرخی کمرنگ غباری
بر سیاهی چشمانه ی زلف
با بال باد و
بر صورتی لب
و یا لطافت دست
بگذار بماند
چه ماندنی!
چرا مانده ام؟!


۲۴


به تو فکر می کنم
و شعرها ...
خود ِ خود ِ شعری تو
حالا
فقط تو را خواهم نوشت
من شعر نمی خوانم/ نمی خواهم
نفرت از شعر را ...
خود ِ خود ِ شاعر کجاست؟


۲۵


آن یک هم
به حرمت گریه های عریان به روی تو بود
به حرمت جستجوهای گریه آلود عالم و آدم
ورنه
جانی چنین به شکوهمندی زیبا
و روحی چنین به زیبایی درخشنده
ورنه
شیر و
قناعت
به تکه استخوان قراری کوتاه؟
جان تشنه ی روحی ثروتمند
و نوشیدن یک مولکول آب؟!
آوازی چنان دردمندانه از اعماق جان و
برآوردنی چنین بیرنگ؟!
- صدای گام مورچگان -
یعنی نفس می کشیدی:/ یعنی زنده بودی؟!
بودی و
پاسخ همین بود؟!


                                                                         ۸۹.۸.۲۹
۲۶

راه اين بود :
از خنده هاي بي معني
از خاطرات احمقانه وقتي
به سكوت تو
به شب اندر شب نمناك چشمانت
برسم
ديوار راهمان بشوم
و چشم اندر چشم
در آن خلوت مطلق ماه تمام
جاودانه خانه كنم چشمانت را
و سرانگشتانم را
از گونه هايت
جادو بياموزم

در بيراه نفس كشيدن
بي سحر دستانم
و اعجاز سوم نامت ...

۲۷

سر و چهره مخفی کرده بود
بی لحن و عطری آشنا
شاید هم شال و کلاه از سرمای تا بن استخوان سوز بهاری بود
و جوابی که شاد و بی خیال وانمود
مثل رهگذری که سوت زنان می گذرد
در شش عصر ساعت
و از کنار چهره ای که
سیاهی عمیق آشنایی از آن زبانه می کشد

کاش پاسخ ام
می توانست مرده بوده باشد
و مانده
در دهان باز مرده ی شفیق من


۲۸

                                                                     - چشمان آغشته به نیمه تمامی مناجات
                                                                                            : تمام در تمامی ست -
                                                                      به خسرو ملک دوست
                                                                                             و دریغ دوستی احسان.ب
ت
رفته بودم کوهباغ
و هزاران گیلاس نوسرخ
بر شاخه ها
...
داشتند
یکصدا
لب ات را فریاد می زدند
ی
از سکته باغ می آیم
- ظرافت انگشتان کشیده ات
خشک
بر عشوه ی کشیده ی شاخه ها –
آنجا که چهره ی هزاران گیلاس
از فرط داد
-و البته بیداد-
به  سیاهی می زد
ر
...
سیاهی زلف ات؟
...


۲۹

و ناگهان: شنیدن و دیدن ات و این همه سال بی تو نفس و آن همه سال با تو نفس نکشیدن : جبرانک یا مجازی دردناک از رسیدن به لبانت : وقتی دهشت این قصه/ ایده آلیسم نفرین شده در هر دوره ی فرگشت  در هر سیاره- به شرط پدید آمدن شعوری ناقص- شاید یکبار تکرار شود و به شرط بزرگی / مهر نامکرر جانی غریب شاید تحمل / گذشت شود.

بر مزار این گیاه خودرو
نهال اکالیپتوسی بکارید

...

این بار
می خواهم رشد کنم
تا هوای نفس کشیدن ات
بزرگ شوم

                                                                                  
که هوای من بودی

                                                                          ۹۰.۸.۲۹   

..........................................................................................................................................

 پ.ن ۱ :حالا که بخش سوم این پست به هر حال کلید خورده است ، باید یاد کنم از شعر بی نظیری (مرداد / ماه دم کشیدن بوسه ی توست / ... ) که درست به وقت اش دستم رسید و از آن کارهای الهم بخشی بود که تا روزها و حتی ها ماه ها با آدمی زندگی می کند . چه خوب که این کار را سهیل عزیز نوشته است ! حرف از الهام و نوشته های الهام بخش شد ؛ بد نیست که آدم از هر کسی - حتی دشمن اشن (حکایت تختی را شنیده اید ؟!) - چیز یاد بگیرد  ؛ حالا طرف متوهم هر چیزی می شود یا نه مهم نیست . اینجا را هم بخوانید و لذت ببرید . 

پ.ن ۲ :و خواب هایم دوباره دارد پر از جستجوی تو می شود پر از گمشدن های ات پر از سوال هایت - که بی جواب  است و لابد بعد مجبور می شوی دست به دامن تقدیر بشوی - .  این بار را چه کنم؟ بی جواب و با دستان خالی جستجو کردن ...؟ پاییز است و باد و باران های بی پناهی . بدون پناه حتی چشمانی که دورادور مرا ورق بزند و بخواندم. چه کنم؟دوباره دست به دامن توجیه " آدم بیش از یکبار که به دنیا نمی آید" بشوم؟! آن هم وقتی که یک بار با آن مقاومت ذهنم را در هم شکسته ام؟ نمی دانی بیش از یک بار به دنیا آمدن چقدر بد است چقدر ! ولی شعور و شکوه و شرف حتی بعد از پایان هم پایانی نمی شناسد. منتظرم باش. من می آیم. حتی اگر در دریغ این سعادت غمناک و باشکوه (ولی فریبا و کم و کوچک) بمانم... در دریغ این بوسه ی عزیز اما ناچیز ... . من می آیم . تا "۱۲" چقدر راه است؟! در فاصله ی همین "۲۴" چقدر دور می نماید ! چقدر راه است؟!

پ.ن ۳: و سارا شعر دکتر بهرامیان هم از محاق موقت تعطیلی به در آمده است. البته مدت مدیدی است ولی من تازه خبرش را می دهم.  بنابراین غزل " سارا" - این پست آنقدر طولانی شده که باید یادآوری کنم اين شعر در بخش دوم آن (ب) و پانوشت ۲ آمده است! - را می توانید با صدای شاعر از اينجا يا اينجا بشنويد.

پ.ن ۴: این هم کشف دوباره ی ترانه های آن روز تلخ که در ذهنم تکرار "می شد" برای یادآوری تکرار هر روزه ی اینکه در چه روزی در ذهنم تکرار "می شد". ترانه اول ترانه ی Söyle  است که  از اینجا شنيدني ست  و ترجمه اش حدودا" در زیر آمده است :

حرف بزن که باران و برفاب
به قلبم نرسید
حالا من کجا هستم و
تو کجا

حرف بزن که از طلوع ماه
چشمان ام اشک آلود نشود
حالا من کجا هستم و
تو کجا

بیرون برف می بارد
درون من باران
گریه نکن سوی چشم ام
کمی بیشتر بایست

قلبم زیر فشار یاری ست
که به سنگینی از جان ام می رود
دو چشم من! گریه نکن
کمی بیشتر بمان

آه آآآآآه ! عمرم دارد می سوزد

به خدا باران و برفاب
به دلم نرسید
حرف بزن تو کجایی و
من کجا

حرف بزن که از طلوع ماه
چشمان ام به اشک نیاید
حرف بزن من کجا هستم و
تو کجا

حرف بزن از نخوردن باران حرف بزن
به قلبم
حرف بزن به آسمان
او کجاست

حرف بزن که از طلوع ماه
چشم ام بارانی نشود
حرف بزن به آسمان
او کجاست

آه آآآآآه! عمرم دارد می سوزد

حرف بزن که شب نگاه کند
از کوه ها به حسرت ام
حرف بزن
حتی اگر نمی دانی
او کجاست

 و ترانه ي دوم ترانه ي Nereden bileceksiniz که آن هم از اینجا شنیدنی ست و ترجمه ی حدودی اش هم :

سر و روی ام غرق گرد و خاک
پس و پیش ام فرو رفته در مه
و ریش های ام زنگار گرفته
شما چگونه سوختن ام را
از کجا خواهید دانست؟

نهالی بودم و شکسته شدم
طوفانی و متوقف شدم
خسته، بسیار خسته شدم
شما چه ها کشیدن مرا
از کجا خواهید دانست؟

دیوارهای سنگی را فرو ریخته آمدم
آهن ها را شکافته
زندگی ام را ویران کرده / سوزانده، آمدم
شما از چه ها گریختن ام را
از کجا خواهید دانست؟

در آسمان اکنون
ستاره خاموش می شود
مادرم ام پی ام می گردد
و عشق ام خونین می شود
شما از چه نوشیدن مرا
از کجا خواهید دانست؟

چشمه ای بودم و خون شدم
کاروانسرای کنار راه شدم
آه! سوزانده و تباه شدم
شما چرا سکوت کردن ام را
از کجا خواهید دانست؟

من در پی ام اشک ها رها کردم
و دوستی گریان
من قلبی خالی از عشق ...
شما از کسی روگرداندن مرا
از کجا خواهید دانست؟

ممنون ام از بهمن عزیز برای نظرات اش در ترجمه ها و هر دو ترانه از آلبوم  Dosta Düşmana Karşı   احمد کایامنشر شده در سال ۱۹۹۸ .

پ.ن ۵: مدت هاست که صدای کم نظیر دریا دادور را می شنوم بی آنکه خسته شوم . بازآفرینی های دریا و خلاقیت های اش هم یکتاست . یاد من کن را از اینجا بشنوید. و درود بر تو مجتبی با این ترانه زخمی ای که سروده ای و این آهنگ زخم زننده و این زخمه های ساز در این نغمه ی بی نظیرت. چقدر باعث فخر است دوستی با تو و مهدی (که باز هم یادگار جنوب هستید) و دیگر عزیزترین دوستانم : محمد و اصغر ، حمید و محمد . و می دانید؟ شرمساری ...  و شایستگی در برابر همه تان که دغدغه ی همیشگی من است وشاید ... نمی دانم .

پ.ن ۶: ترک نومیدانه ی اخترک. اخترکی بی زمستان و بهاری به جای زمستان تا بر تن سوخته ی زمین سبزی برویاند و جانی خاکستر شده را جان بدمد ... سالروز زمینی شدن کی هست؟ باز هم " به من بگو ، بگو که تو گذر زمان و آیند و روند حادثه ها را آنگونه ای دیده ای و آنگونه ای خواهی دید که همه نمی بینند و همه هرگز هم نخواهند دید... به من بگو که مواظب جان من خواهی بود؛ مواظب خودت و چشمانت خواهی بود."

پ.ن ۷: ( شعر های بالا را در ۶ فایل صوتی جداگانه می توانید از لینک های زیر دانلود کنید :
فایل شماره ۱  - فایل شماره ۲ - فایل شماره ۳ -  فایل شماره ۴ - فایل شماره ۵ و فایل شماره ۶ )

 "هولناک" تنها واژه ای است که شاید بتواند بخشی از وضعیت را توصیف کند؛ ذهن من هم درگیر همین سؤال است. در میان و از میان این فاجعه ی وحشتناک. آیا نوشتن در این شرایط فاجعه بار ره به وقاحت نمی برد؟ آن هم از عشق ، از حسرت و درد. آیا در همین شرایط سکوت شریف تر و به بزرگ منشی نزدیک تر نیست ؟ آیا ایستادن و نوشتن و گفتن و پیش آوردن اش روبه روی تو، از زحمت دادن چشمانت نمی گذرد و به وهن نمیرسد؟ تشدید آزردگی جانی حساس، آزرده از دوری و آرزومند ، آرزومند، آرزومند. بی گمان چنین است. و نوشتن شعر- البته اگر سهل بگیریم و بیانیه های شاعرانه و ادبی ... ننامیم - به بی دردی و سرخوشی می ماند. چرا که شعر زیبایی ست. تعادلی ست از پاکی و بزرگی. من از زیبایی نمی نویسم. سخت است نوشتن ولی تنها یک توجیه دارم: همه ی اینها بستری ست که در آن شعر شکوهمند زندگی به دنیا خواهد آمد. زیبا و  کامل. بی هیچ نقص و عجز. آن چه که خواندن اش از ذهن بگذراند که چه انسانی و شریف! برای رسیدن به زیبایی ست که شائبه وهن را به جان می خرم. این تنها دلیل من است که هنوز می توانم از دوست داشتن ات بنویسم آن هم وقتی به رنج های تو می اندیشم. با این  همه، باز هم سعی می کنم تا حد ممکن سکوت کنم تا رسیدن به حقیقت انسانی شعر. سکوت کنم در میان این وهن بزرگ به خدا، مادر، عشق و دوست. درست مثل سکوت شریف تو دربرابر این شوخی ها که شکوهنمدی آن رؤیای بزرگ را مبادا به سخره بگیرند. در برابر ذهن زیبا و باشکوه ات تعظیم می کنم، تمام قد. و همچنان از تو می آموزم و به کارش خواهم بست، ذهن زیبای الهام بخش من! ...
که با غرور ِ شکوهمند ِ تو از هر چیز ِ اینجا بی نیازم.

پ.ن ۸ : و مجید نازنین ما از هزارتو های نه ساله ی بخش های دیالیز و پیوند و ... بیمارستان ها بیرون آمد و به آرامش و ابدیت "خاک پذیرنده" پیوست؛ مرثیه ای برآمده از میان اشک و آه، خوانده شده بر مزار و یادآوری سهم رؤیاهای بر باد رفته در رفتن اش که می توانید هم از اینجا ببینیدش:

مجید جانم! سلام!
نه نه! هرگز نخواهم گفت که چرا رفتی و ما را تنها گذاشتی، هرگز! می دانم عزیز ِ من! می دانم! طاقت ات طاق شده بود دیگر! گوئی دراز کشیده بودی بر تخته ای آجین شده از شمشیر و هر تکانی به هر طرف، سوزش خنجر دردی را در تن ات به جا می گذاشت ( و وقتی از درد می گویم ، مرادم دردهایی است که فقط تو کشیده ای/ که فقط تو در نهایت تلخی چشیده ای ). می دانم مجید عزیزم! خسته بودی، خسته، خسته ! آنقدر خسته که از گریه های مادری که تو را می پرستید هم گذشتی/ از گریه های مادری که می پرستیدی اش. و چه کسی خواهد دانست که تو چقدر چقدر چقدر خسته بودی وقتی که داستان عشق ات به قصه های عاشقانه، خود بدل به نفرت شد. چه شوری به زیستن داشتی و چه شرری تمام زیستن، لحظه لحظه ی دم زدن ات را آتش زده بود ! شب ِ دردی بی نهایت، کورسوهای ستاره ی شادی را بلعیده بود و تو خسته بودی. وبزرگ هم! که نخواستی با چند صباحی دیگر بستری شدن، زندگی گیاهی گدائی کنی/ که نخواستی به بهای دم زدنی ناچیز، غرور ِ باشکوه و شادی ِ بزرگ ات را زیر ِ پا بگذاری. بگذار بگویم که : در برابر تصمیم ات، تمام قد تعظیم می کنم و از صمیم جان به ذهن و جان آزادت درود می فرستم.
گل ِ من! گل ما! که وقتی خنده ات می شکفت یا حرفهایت گل می کرد، فضا را از حس شادی و اعجاب لبریز می کردی؛ تو از مهربانی چه داشتی که به پرستار ِ شیفته ات نگفته بودند که تو در آستانه ی پر کشیدنی؟ می دانم مجید ی گل ِ ما!  تو پرستار شده بودی و آنها - پرستاران ِ بخش ِ دیالیز - همه بیمار ِ تو بودند. سهم ِ تو از مهر تمام اش بود، تمام ِ خورشید! و تمام ِ خورشید کی قلب ِ مرا ، کی دل ِ ما را رها می کند؟ تو همانقدر که در چرخه ی طبیعت تا ابد می گردی و ذرات تو را می نفس می کشیم، همان قدر هم در قلب ِ ما جاودانه ای تا هستیم/ مهرت در جان ِ ما ابدی ست وقتی که می خندیم، وقتی که می خوابیم و بیدار می شویم ، وقتی در آغوش ِ عشق یا یادش هستیم؛ در تمام ِ لحظات ِ شادی مان با یاد ِ مهربانی و صبوری و بزرگی تو شادتر خواهیم بود و با حرمتی عمیق تو را خواهیم ستود، همچان که پیش از این به یادت بوده ایم. (( و بگذار آرام کنار گوش ات به نجوا بگویم که : " تو آنقدر عزیزی که دلم می خواهد مجلس یاد تو را از لوث ِ وجود هر چه غیر یاد ِ تو - آه که چه نفرتی داشتی از کفتارهای ِ پیر! - پاک کنم و نمی توانم. آه اگر فقط لب تر کرده بودی مجیدم! فقط اگر خواسته بودی؛ راستی! حالا خواسته هایم از تو را به که بگویم؟))

 






حالا دیگر آرام گرفته ای عزیزم! هیچ کسی آنقدر مثل ِ تو در انبوهی از رنج و اندوه قد نکشید که تو بالیدی و قد کشیدی/ آنقدر مهربان و صبور که تو بودی/ که تو انبوه تیرگی را شکافتی و سر به مهر سائیدی/ آنقدر صبور که لب حتی تر نمی کردی از رنج هائی که تیزی نوک هر کدام شان ، ما را به به ناله و جستجوی ِ شانه ی مهربانی می کشاند. دارم به سهم ِ رؤیاهای بر باد رفته در رفتن تو می اندیشم، سهم ِ جان ِ عزیز ِ تو را هم به یاد خواهم داشت.
دائی جانم! اگر چه رفتن ات را باور نمی کنم ولی به جاودانگی ات ایمان دارم. هزار بار دیگر هم اگر مرگ تو را ببرد، عشق باز تو را می آورد/ عشق تو را باز می آورد و برای همین، هیچ وقت به تو نخواهم گفت : " خداحافظ "! من باز عاشقانه می گویم که خداحافظی از حضور تو، شروع ِ سلامی ست به تو در یاد و ذهن من/ در یاد و ذهن ِ ما! و برای همین - وقتی که بوی خوش یادت فضا را پر کرده است - از از زبان "فروغ" ، " به آفتاب سلامی دوباره خواهم گفت" :

مجید جانم! سلام!

پ.ن ۹: بله! مگر می شود از یاد برود؟ ساعت۲ روز ۲۹ آبان. من به قول پاپیون هنوز زنده ام و حتی دستم هم خالی نیست. اگر چه این شعر آماده ی اکنون بدیل و نظیر زیتون است و برای همان گونه روزی است. بله! دستم خالی نیست و هنوز برای بر سر کوفتن زود است.
..........................................................................................................................................................................................

رفتیم و ... - اسلام کاظمیه
یک عاشقانه ی آشنا - آرش رضایی

طریقت اندوه (ابوالحسن خرقانی: درخت اندوه بکارید باشد که به بر آید ...) - حسین نوروزی 
من و غزاله - ناتاشا امیری

یاد بعضی روزها و خیابان ها ( دی ماه آن سال ...) - حسین نوروزی
نسک های بی سر و انجام - امیررضا ناصری

اتاق آبی - the ways band
دریاها...دریاها... - سهیل پاشازاده

(و یادداشت من بر این شعر را می توانید از اینجا بخوانید)

جدایی - شاهکاری دیگر از مانا نیستانی

: