همه آنچه كه مانده است
به كودكي كه ديوانه وار
دنبال ِ پروانه هاي ِ بهاري مي دويد
از سفيد
آبي
زرد
قهوه اي
. . .
و وقتي با ظرافت
دو بال ِ پروانه را
با دو انگشت مي گرفت
از شوق ِ نفوذ ِ پروانه داغ مي شد
و وقتي
با نگاهي هنوز تشنه
رهايشان مي كرد
حسرت ِ امتداد ِ رنگ ها
در سرانگشتان مي ماند و
اندوه ِ نگاه
در گمگشت ِ پروانه در فضا ...
همه ي ِ آنچه كه مانده است
به دختري كه نوجوان
و سپس كودك شد
تا هم دست ِ كودك ِ من شود
براي ِ گردشي نامحدود
در طبيعت ِ كودكي
دنبال ِ پروانه ها
كه ناگهان
كودك ِ من
پروانه اي شد
به رنگ ِ سرخ
و در آبي ِ فضا
رنگ ِ سياه ِ دخترك
سرگشته شد
و جهان
در تيرگي فرو رفت
تقديم مي كنم
همه ي ِ آنچه را كه مانده است
تا چشم باز كني
و در هر آبي
يك سرخ
سرخ
سرخ
ببيني!