مرگي كه به مرگ مي رسد
مرگي كه به زندگي ...
اين پايان
شعري است در ستايش ِ تو
و در نكوهش ِ من
واژه هاي ِ سرايش را
راهي كن
۱۳۸۵ مرداد ۲۶, پنجشنبه
سهم
جوشش ِ آخرين را
از چشمه ي ِ خشك ِ كوير
سر بر زانوي ِ صداي ِ تو مي خواهم گذاشت
استغنا و
احتياج ِ رود و دريا را
امّا
مي ترسم تو نيز بشكني
و طوفاني عميق تر
وزيدن آغازد
خواهش آخرين است و
گرداب ِ حسرتي نو
در پيش
- " مي دانم
چه بخواهي يا نه
سهم هميشه ي ِ تو ست
سهم ِ تو از ..."
۱۳۸۵ مرداد ۲۴, سه‌شنبه
دلواپسی
و تو دلواپس هستي
كه مبادا آينه ي ِ شفاف
از دست ات برود
و تو ديگر شكوه ِ زلال ات را
نتواني به تماشا بنشيني
- تو محو ِ ماه ِ خود بودي
و نديدي :
اين آينه قطعه اي بود
از خورشيد ِ درهم شكسته ي ِ سرد
كه از سياهي مرداب
بيرون كشيده شد
تا شسته شود
و پيش ِ ماه ِ روي ِ تو آيد –
من دلواپس بودم و
هستم
كه پس از پروازم
از مانداب
چه به جا خواهد ماند؟
- همه اش خودخواهي ست
نگران ِ آينه بودن –
آه از اين ابديت آه!
آه از اين خودخواهي آه!
و اگر آشفته شود
زيبايي ِ تو
آسودگي ِ خاطر و
يكتايي ِ تو
- با دستان ِ خودت حتي -
من هم خواهم مرد
اين هم خودخواهي ست؟
۱۳۸۵ مرداد ۲۳, دوشنبه
۱۳۸۵ مرداد ۲۲, یکشنبه
۱۳۸۵ مرداد ۲۱, شنبه
۱۳۸۵ مرداد ۱۹, پنجشنبه
۱۳۸۵ مرداد ۱۸, چهارشنبه
پرستاری
بگذار خون بچكد
فوّاره وار
از زخم ِ جان ِ من اي جان ِ من!
تيماردار ِ من !
تسكين ِ مرهم ِ تكرار ِ نام ات
تسكين ِ مرهم لطافت ِ آواي ات
تسكين ِ مرهم ِ عطوفت ِ چشمان ات
تيغي برنده مي شود
از جنس ِ حسرت
با زخم و درد ِ انبوه
در جان ِ من
طاقت ندارم
طاقت ندارم
تيماردار و پرستار ِ من!
بگذار خون شتك بزند
فوّاره وار
از جان ِ من اي زخم ِ جان ِ من!
۱۳۸۵ مرداد ۱۶, دوشنبه
۱۳۸۵ مرداد ۱۲, پنجشنبه
داغ
پيش خوانش:
همچنان كه قطعه اي كه به آشناي ِ دیر يافته ي ِ جان ام _ محسن _ تقديم شد پيش از پروازش نوشته شده بود ؛ اين قطعه هم مدت ها پيش نوشته شده ،اما گويي كابوسهاي ما مي بايد پس از نوشتن حتما" مكرر شوند . . . گويي نعره ي ِ مستانه ي ِ كابوس ها تمامي ندارد... براي همه ي ِ آنان كه قفس در ذهنشان جايي ندارد و غمگنانه جز خشم بر تن و جان ِ خويشتن راهي نمي يابند و دريغا رهايي ،دريغا ...
داغ
خون
رنگين كمان ِ پرواز ِ پرنده را مي گيرد
تا بال ِ شكسته اش
بر ماسه ها كشيده شود
- چگونه تن ات لانه ي ِ درد شد؟
با كدام سرب و پيكان؟
با كدامين چنگال و
كدامين منقار؟
دريا بر كناره ي ِ صحرا مي غرد
صحرا بر كناره ي ِ دريا
و مرغك ِ ترسان
اين سو و آن سو مي دود
- در آغاز ِ هجرت ات
با گذر از فراز ِ آب و
فرود ِ ستاره
كدام مقصد را مي جستي؟
كنار ِ كه و
كدامين مأمن را؟
مكعب هاي ِ سياه ِ خرچنگي
مست و حريص
حلقه مي شوند و ...
تل سياه ِ جنباني
اندام ِ پرنده را گم مي كند
- اي تك مانده ي ِ معصوم !
در اصطكاك ِ سنگين ِ بال و ماسه
با ساقه ي ِ خسته ي ِ پا
در ساحل ِ دريا
هيچ گونه راهي
هيچ كوره راهي
به آغوش ِ موج ات نبود؟
- راهي به رهايي
از خاك و تباهي
كه آوازخوان بخوابي
كه آرامگون برقصي –
* * *
خاطره ي ِ رنگين و لطيف ات
بر آسمان ِ جنگل و دريا مي گذرد
بر آسمان ِ صخره و صحرا
تا تلّ ِ سياه ِ جنباني
دل ام را زندگي كند
روي ِ دل ام خواهد ماند
خواهد ماند
۱۳۸۵ مرداد ۱۱, چهارشنبه
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
