عشق
با حسرت
پیوندی ابدی دارد
ومن
با حسرت
من و عشق و حسرت
یکی شده ایم
۱۳۸۵ تیر ۷, چهارشنبه
نرینگی و کارد
به بغض ِ فرو مرده ي ِ ما و آرماندو مارادونا:
پس از عصيان ها و پيش از دريبل ِمرگ!
برّگي را له كرد
و طبيعت ِ بازي را
و وقتي فقر
بر گلو ي اش
حلقه ي ِ آهن شد
او پتكي از الماس بود
تا با دست و پاي اش
نه صعود
كه آهنگ بنوازد
و عاصي و طاغي و ياغي
بر طبيعت باشد و
گرگهاي اش
و تهوع ِ "شكوه" و تجمل را
و تحسر ِ شكوه ِ عدالت را
به خيال بنشيند
بگذار گرگ ها
باده ي ِ دريغ دركشند
و پشت ِ پرده برقصند
در شكست ِ ساز ِ يگانه اش
و حتي با خيال ِ خام ِ دريدن اش
در چشمان ِ ابله ِ گلّه
بگذار افسوس ِ مكرّر ِ هزاره ها
شعله دركشد
ولي پيشاني ِ نبوغ
جز به خون در نمي نشيند
بردگي را له كرد
و بازي ِ طبيعت را...
۱۳۸۵ تیر ۶, سه‌شنبه
چشم انداز تنهایی !
تنهايي
تنها بود
تنهاست
تنها خواهد ماند
چرا كه عشق در جان اش
شعله ور بود
زبانه مي كشد
چرا كه درد وجودش را
سو خته است
مي سوزاند
خواهد گداخت
مسيح بر دار
فرعون در قعر ِ امواج
" و درد و عشق ، همنشين ِ تنهايي ِ جاودانه "
چرا كه نمي خواست جز او با كسي باشد
چرا كه نمي خواست با او باشد!
او خود تنها بود
او خود تنهاست
او خود تنها خواهد ماند
منديگزار! – ۳۰/۳/۷۵
چشم انداز
زيستن ام
غم ِ بزرگ ِ با تو نبودن است
و بودن ام نيز
در سايه ي ِ با تو نبودن
عشق ِ تو
آفتاب ِ "با تو بودن " را
بر سرم سايه كرده است
آتش نگرفتن ِ جان ِ مرا
نسوختن ِ پرهاي ِ جبرييل ِ مرا
در پرواز ِ به سوي ِ " خدا"
و باريدن ِ " دوست داشتن بي حضور ِ دوست را"
ظلمت گاه ِ بي تويي
فروغ ِ شادي هاي ام را
در خود مي بلعد
هم از اين رو
فتح ِ هر دروازه ي ِ زيستن
پيشكش ِ رؤياي ِ هميشه ي ِ با تويي باد
و پيشكش ِ زيست ِ جاودانه ي تنهايي!
تنهايي ِ با تو نبودن
تنهايي ِ جز تو با كسي نبودن!
۷۷/۷/۲۱
دشنه می خواهم ...
دشنه مي خواهم
خدا را
يا خنجري
يا جسمي برنده
فرو رونده
نه حتي تيز و آبگون
چنان كه بتواند
دل را كه مي فرستد
غم را و زخم را
در بند بند ِ تن
ناقص كند
و رها كند
از درد و زهر و بغض
كه فشرده مي شود
بي كه نمي
در چشم آيد
خدا را
خنجري
نه چنان آبگون...
۱۳۸۵ تیر ۵, دوشنبه
۱۳۸۵ تیر ۴, یکشنبه
سگ جان!
از نيمه هاي ِ كوه
برصخره ها سقوط مي كند
براي ِ هزارمين بار
و در ته ِ دره ها خونين
هنوز زنده است
- "چقدر سگ جان!"
و براي فرار از دست ِ سگ ِ هارِ ِ مرگ ِ سگي
دوباره به قله ي ِ دور از دست
نگاه مي كند
- نكند پايان ِ تعقيب و گريز
درست مثل ِ آخر ِ تسليم است؟
- بگذار باشد
"وحشت از مرگ ِ سگي" بهتر است
بهتر است!
۱۳۸۵ تیر ۳, شنبه
۱۳۸۵ تیر ۱, پنجشنبه
کوین کارتر
بسيار كوچك براي ِ كوين كارتر*
بوي ِ مواد ِ شيميايي فضا را آكنده بود
و تندي ِ چسب نفس را پس مي زد
و تكه ها اصلا" به هم نمي چسبيد
لابد بلور و روي
هم جنس نيستند
و رو ح و خرخاكي هم
و كودك و كركس هم
اگر در ِ اتاق ِ قفل شده را باز كني
بوي ِ گند ِ ديگري هم مي آيد
و اگر پرده را پس بزني
در دوردست ِ خيابان
لابه لاي ِ آواز ِ پرنده وسبزه
عقل و عشق
با رزي در دست قدم مي زنند
و حتي آدم و پلشتي هم نيست
و هوا از شكوهمندي ِ زيستن
سرشار است
چرا آدم ها و نفس رفيق اند
و بعد رقيب مي شوند
و چرا هميشه با آمدن ِ نفس دار
نفس به سوي ِ مشكي پرواز مي كند؟
لاله ي ِ وحشي در تو بود
و گلبرگ هاي ِ سرخ اش
هر يك به گوشه اي بود
و عجيب بوي ِ منطق مي آمد
و بوي ِ نفرتناك ِ غريزه
گلبرگ ها به هم نمي چسبيد
و تلاش بي فايده بود
و وقتي نفس نفس
نفس را تف كردي
خيابان خلوت شد
و آبي
روان به سمت ِ روان پرواز كرد
* عكاس و خبرنگار ؛ دو ماه پس از گرفتن ِ عكس مشهور ِ كودك ِ سياه و كركس ، خودكشي كرد.
۱۳۸۵ خرداد ۳۰, سه‌شنبه
جوهر سیاه ...
جوهر ِ سياه را كه در صفحه پيش مي رود
تا زماني كه يك سر ِ سوزن سفيدي
براي ِ تنفس ِ نام ات فرصت هست
صبر مي كنم
يك ثانيه ، حتي يك ثانيه دم زدن ِ تو
براي ِ تاب ِ يك قرن تباهي
بس است
۱۳۸۵ خرداد ۲۹, دوشنبه
چند واژه ی ساده ...
به راويان ِ صادق ِ ما : هدايت و تختي
چند واژه ي ِ ساده
لابلاي ِ ورق هاي ِ روزنامه نشت مي كند
و تندروار
دهليزهاي ِ تاريك را مي نمايد
و كتيبه هاي ِ كهن
ويران مي شود
روبنده اي وحشت زا به صورت
گماشته
بر لحظه ي ِ آسايش ِ خود
يله داده است
ر�وت ِ جست و جوي ِ قȱون
به تن
و دشنه ي ِ زهرآلود ِ بي حوصلگي
در دست
پرده و حلقوم را مي درد
تا زرد و ترسان
با داس ِ بلندش
به خاك افتد
در اضطراب
به اطراف مي نگرد ارباب
و او
ردا بر دوش
با هيبتي بازآفريد
از حفره هاي نگران
به دهليزها مي خزد
نفسي طولاني
به آرامش
بر مي آيد:
بت ِ دهشت
تنها
يكجا مرد
پ.ن : بايد اعتراف كنم كه يكي از اهداف ِ بازنويسي ِ چندباره ي ِ اين قطعه پيچيده تر كردن ِ آن بوده است!
۱۳۸۵ خرداد ۲۸, یکشنبه
غزل ششم
سالگرد ِميلاد ششمين غزل
دارد از راه مي رسد
تو اگر نيامدي هم نيامدي
من خودم مي آيم و راه مي افتم
كه تمام ِ حرف حرف ِ اين مسير
و تمام نقطه نقطه ي ِ اين غزل
تا قرن ها از بوي ِ تو سرشار است
امروز من
شادمانه از شكوه ِ ماه
كنار و روي ِ كارون
در واژه واژه ي ِ اين راه
در كوچه كوچه ي ِ اين غزل
پرواز مي كنم
و اگر يك ربع ساعت ِ آخر
ديدي كه گريه مي كنم
كمي فقط كمي
دلداري ام بده
كه مي دانم
با دل ِ گرفته و چشمان ِ بي طاقت
تسلي دادن سخت است
و وقتي در خانه
نامه ي ننوشته ي تو را
- كه به جز سلام و خداحافظ
همه جاي اش را خط زده اي –
مي خوانم
قول بده كه تو آنجا
از ياد ِ گريه ي ِ آرام ام
نام ام را ضجه نخواهي زد
قول مي دهي؟
۱۳۸۵ خرداد ۲۷, شنبه
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
