1
شب بيست و دوم است
ابر را اگر كنار بزنی
پيشروي ِ فاش ِ ظلمت را
تا نزديكي ِ نيمه ي ِ ماه
خواهي ديد؛
حالا پا و زمان هم
سهمي برابر دارند
عصا به زير بغل دارد
- به گمان ام همان عصايي ست
كه بايد باشد –
چشمي كور
- حاوي ِ همزاد -
مي گريد
ماه مي خندد
2
... كه روحي هرشب
تا سحر بر لب دريا
گريه كند؟
اقيانوس ِ حسرت را
با خود به گور خواهي برد
حسرت ِ دريا
در خود ِ دريا غرق مي شود!
1
فتنه از ريشه شروع شد
كه جلگه و كوه را
كه جنگل و دريا را
آلوده كرد
- بله كه ميوه ها زهر مي شوند !
2
درون ِ آوندهاي ِ چوب
نطفه ي ِ برگ
خيال ِ ارديبهشت مي پرورد :
به جز ريشه
همه جا خشك مي شود
- به زمستان لعنت مي فرستي؟!
3
اين قصه قديمي ست
و شنيدن اش
از لطف خالي...
ولي مي گويم :
فردا عروسي ست
قرار ِ ما
بر چراغاني ِ تمام ِ شهر است
طوفان تمام ِ دنيا را در مي نوردد
4
ديگر به چشم
نمي شود اعتماد كرد
كه مرز ِ سرخ را نمي بيند
به ذهن
كه به خاطر نمي آورد
به مرز ِ سرخ هم
جانوري بر ديو ِ فولادزره سوار
تمام پهنه ي ِ مدور ِ شب را
به توبره مي كشد
5
با درد زاده شدي
از افيون و عشق
تغذيه كردي
و با درد ادامه مي دهي
باور نمي كنم
يعني اين همه سال
در بستر ِ او خوابيده بودي؟!
