( ... و پیاده رو را سنگ به سنگ گریستیم )
مجتبا آزاد
فصل
فصل ِ پایانی ِ حرف های من است
فصل ِ حرف های پایان گرفته ی من
و این درد
درد ِ زادن نیست
فصل
فصل ِ عقیم ِ حسّ ِ من است
با واژه های له و لورده / زخمی
.
.
.
کلماتی از بلور
می بارند
بلور اشک و دندان های تو
وقتی که واضح ترین تصویر این منظره ی ِ محو می روید
- لابد
آن حوالی فقط گل مصنوعی داشت!-
می بارند و می شکنند
کلماتی با طعم شور و شیر ِ اشک و خنده ی تو
سنگی برمی دارم
و پرتاب اش می کنم
به تجمّع غروبی ِ گنجشک ها
در میان ِ درختزار ِ سپیدار
سکوت...
سنگی بر استخر می پراند
- نازک و تیز -
هفت بار بر سطح ِ آب می جهد
و هفت هزار دایره ی مواج
همدیگر را به آغوش می کشند
و در چشم های من
تمام می شوند
.
.
.
مردم خسته و عجول
در تکاپوی نوشدن اند
فارغ از شهر
که هفت غزل کهنه
در قدح کوچه های خالی کرده است
در میدان ساعت های دقیق
و حالا
حضور ِ مطلق ِ تو
که با گامهایی سنگین
از جان ِ من می گذری
در ساعت شش
- آنجا و آن زمان که تو پیشتر
به جستجویی ناکام می رفته ای-
ماه ِ لاغر می آید
نگاهی کوتاه و
می رود
و من سرگردان
از این کلمه به آن یاد
از این یاد به آن کوچه
از این کوچه به آن صدا
با جانی آلوده ی شعر
آلوده از شعر
.
.
.
سطر ِ آخر ِ غزل ِ آخر
اضافه می کنم:
باش و بازآ
و " آ " را ادامه می دهم
شهابی آرام و موقر
در راه شیری ست
راهی می شوم
بی دغدغه ی ِ دری
که در ساعتی مقرّر بسته می شود
بی دغدغه ی تو ، پشت ِ در بسته
8 ، 9 ، 10 ، ...
نیمه ی دوم شب
از نیمه گذشته است
من میروم
بی که بدانم
آیا سال ِ من نو شده است
با / بی تو
بی / با تو ؟
تنها می دانم
که این بیقراری را آرامی ست
و این قرار را
پایانی نیست
اهواز – ۱/۱/۸۶
یک خبره داغ
پاسخحذفسلام . وبلاگ زیبایی دارید. خوشحال میشیم به ما هم سری بزنید.
پاسخحذفخنده آدم ها هميشه از دلخوشي نيست . گاهي شکستن دلي کمتر از آدم کشي نيست . کاهي دل اينقدر تنگ ميشه که گريه هم کم ميياره . يک حرف ساده هم گاهي چقدر غم ميياره.
سالی سرشار از شادی براتون آرزو می کنیم.
شهاب متینی باش. زمینی باش. حتمن به ماه می رسی.
پاسخحذفسلام دوست عزیز!
پاسخحذفمشتاقانه منتظر خبرت از کایا هستم.
صدسال تنهایی رو هم دوباره سر حال آوردم
همین
زیبا بود.
پاسخحذفبه نظر در تناقض گویی وصنعت تضاد استادی.
... به قرار تقویم...گویاسال نو شده است... گویا...
پاسخحذف