۱۳۸۵ اردیبهشت ۲۷, چهارشنبه

دوستی

 


 


                                                           دهانت را مي بويند


                                                                              مبادا كه گفته باشي دوستت دارم


                                                                              دلت را مي بويند...


                                           


                                              شاملو ي بزرگ


 


 


بر بلندي و


             در مسير ِ باد


پروازم دادي


و سقوط كه كردم


خون را


از بال ِ نورسته پاك كردي


و زماني دراز


               پرستاري...


 


و باز


     پر،باز و


باز


    زمين...


 


غرق ِ مه ِ آسمان


كمان را بر پشت ات نمي بينم


و پرواز ِ من


فرصت ِ تفريح ِ توست


همچنان.


 


 

۷ نظر:

  1. سلام
    وب باحال وبا شعرهای بسیار زیبائی داری. موفق باشی

    پاسخحذف
  2. با شما موافقم
    شعر زیبایی سرودین دوست من
    بسیار شایسته و روان انطور که در خور شماست و زیبنده شما
    موفق باشین

    پاسخحذف
  3. خنک آن قمار بازی که بباخت هر چه بودش/ بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر
    (جلال الدین محمد)

    پاسخحذف
  4. حبیب عزیزم
    شکر خدا که من اهل معاملات آنچنانی نیستم.شوری مرا به تو کشانده است که با هیچ چیز عوضش نمی کنم.اینروزها سر در پی یک اندوهم.خلاص که شدم از تو با تو خواهم گفت.
    آنکه پروازمان می دهد صرفا
    تا زخممان ببندد و پرستارمان باشد.جهان اندوهباری است حبیب.هر چه پیشتر می رویم تنهاتریم.

    پاسخحذف
  5. سایه ی شاملو رهات نمی کنه...
    روی تمام شعرات سایه انداخته
    خوب نیست آدم تا این حد از یه نفر ملهم باشه
    ببخشید که انقدر رک حرف می زنم
    امیدوارم از انتقادم ناراحن نشی...

    پاسخحذف
  6. راستی حالا که انتقادمو کردم بهتره برات روشنتر کنم چرا همچین اعتقادی دارم:
    غزل هفتم؟ سرود پنجم سرود آشنایی های ژرف تر است !

    پاسخحذف
  7. البته یادت نره که گفتم الهام نگفتم تقلید !
    زبون شعریت خوبه... لحنتم قویه ولی بهیچ وجه مستقل نیستی.

    پاسخحذف