به راويان ِ صادق ِ ما : هدايت و تختي
چند واژه ي ِ ساده
لابلاي ِ ورق هاي ِ روزنامه نشت مي كند
و تندروار
دهليزهاي ِ تاريك را مي نمايد
و كتيبه هاي ِ كهن
ويران مي شود
روبنده اي وحشت زا به صورت
گماشته
بر لحظه ي ِ آسايش ِ خود
يله داده است
ر�وت ِ جست و جوي ِ قȱون
به تن
و دشنه ي ِ زهرآلود ِ بي حوصلگي
در دست
پرده و حلقوم را مي درد
تا زرد و ترسان
با داس ِ بلندش
به خاك افتد
در اضطراب
به اطراف مي نگرد ارباب
و او
ردا بر دوش
با هيبتي بازآفريد
از حفره هاي نگران
به دهليزها مي خزد
نفسي طولاني
به آرامش
بر مي آيد:
بت ِ دهشت
تنها
يكجا مرد
پ.ن : بايد اعتراف كنم كه يكي از اهداف ِ بازنويسي ِ چندباره ي ِ اين قطعه پيچيده تر كردن ِ آن بوده است!
سلام
پاسخحذفمرسی !
بله خاطره نویسی ! وبلاگ من یه وبلاگ صد در صد ادبی نیست ! خودم هم توش یه جایی دارم !!! اصلا وبلاگ خودمه!!!!!!
شعرت قشنگ بود
نقد خاصی ندارم
به هدفت هم رسیی و پیچیده است اما پیچیدگیش به شعر بودنش لطمه نزده
خوش باشی
اسم خودمو هم اشتباه تایپ کردم !!!
پاسخحذفراستی ازین به بعد توی وبلاگ تو به جای وهم سبز با اسم امضا می کنم
چرا سعي كرديد سخت باشيد. مگرنه اين كه دوست داريم شنيده شويم ؟ بلند داد بزن شاعر ! صدايت را نمي شنوم...شا...ع....ر ! بلند !
پاسخحذفسلام دوست گرامی ! وقتی به زعم دکارت سوژه از اوبژه جدا می شود یعنی می توان خط منفکی بین این دو مقوله کشید فرقی نمی کند که حدیث نفس می کنیم یا غیر زیرا به هر حال حدیث ما گویای این مطلب است که نفس از غیر با خطی جدا شده است حال اگر به سمت اوبژکتیویته پیش رویم شعر ما شی محض می شود و اگر زیاد سوبژکتیو شویم شعر ذهن محض می شود به هر حال فرقی نمی کند اینها پیامد ذهنیت دکارتی است
پاسخحذف