سروي بلند بالا
از ميان ِعلف هاي ِ پوسيده
مي گذرد
فقط نگاه كن
نگاه!
... گذشت
حالا نگاه كن گياه ِ زرد!
فقط آه مانده
آه!
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
برای پاره به هم چسبیده مان/ در دو سیاره دور از هم/ فریادی خواهم زد/ اگر چه تو نشنوی ...
دنبال کننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2006
(97)
-
▼
ژوئن
(33)
- حسرت
- نرینگی و کارد
- نایابی
- چشم انداز تنهایی !
- دشنه می خواهم ...
- قطع!
- سگ جان!
- عذاب!
- کوین کارتر
- جوهر سیاه ...
- چهارگانه
- چند واژه ی ساده ...
- خدا
- غزل ششم
- لیلا
- برف
- باران
- چهار سرود برای غزل پنجم
- غزل پنجم
- نماینده ی هستی ...
- خودخواهی
- کویر
- عشق
- سرو
- پیان
- باد و باران
- باران و عروسک
- هوای دونفری
- یلدا
- پرنده
- نیم شب دریا
- بهانه
- چهره
-
▼
ژوئن
(33)
درباره من
سلام حبیب عزیز
پاسخحذفنوشته های خوبی دارید فقط کمی تلاشت را بیشتر کنی بهتر هم میشه
اینک بدیم؟
کلبه درويشي حقير با مطلبي آموزنده ....انسانهاي وارسته و برگزيده .....بروز شده است ...منتظر حضور گرمتان و قدوم سبزتان هستم ..
.آرزوي تندرستي و سعادتمندي شما را دارم ...در پناه حق ......
به روز مرگ چوتابوت من روان باشد ...گمان مبر که مرا درد اين جهان باشد ....
زندگی من
پاسخحذففقط آه و اندوهی نهفته
دلت بهاری
کنجکاوی کشاندم به خانه ات . این نگاه دقیق به کارهای دوستان . مردی صاحب نگاه !!!
پاسخحذفتابعد.